Morze Beringa jest najbardziej wysunięte na północ spośród wszystkich mórz Dalekiego Wschodu. Jest położone pomiędzy dwoma dużymi kontynentami Azją i Ameryką. Morze Beringa jest ograniczone od Oceanu Spokojnego przez wyspy Komandor i wyspami Aleuckimi. Większa część tego morza składa się z naturalnych granic; w niektórych obszarach granice są umownymi liniami. Morze Beringa jest morzem marginalnym typu mieszanego kontynentalno-oceanicznego.
Największe morze w Rosji
Zajmuje pierwsze miejsce wśród wszystkich mórz rosyjskich pod względem wielkości i głębokości. Powierzchnia Morza Beringa wynosi 2.315 km2, objętość jego wód 3.796 km3. Średnia głębokość morza wynosi 1.640 m, maksymalna głębokość 4.151 m. Na wodach Morza Beringa znajduje się raczej niewielka liczba wysp.
Linia brzegowa jest silnie wcięta. Znajduje się tu wiele zatok, zatoczek, półwyspów, przylądków i cieśnin. Wiele cieśnin łączy to morze z Oceanem Spokojnym. Niektóre cieśniny mają głębokość ponad 1000-2000 metrów (na przykład Cieśnina Kamczacka ma głębokość 4000-4500 metrów). Duża ilość cieśnin powoduje dobrą wymianę wód z Oceanem Spokojnym. Brzegi, które są obmywane przez morze, są na ogół wysokie i stromo nachylone. Jedynie środkowa część zachodniego i wschodniego brzegu jest obszarem tundry nizinnej.
Rzeźba dna Morza Beringa
Rzeźba dna Morza Beringa wyraźnie wyodrębnia kilka stref, z których każda ma swoje własne cechy. W północnej i wschodniej części morza znajduje się strefa szelfowa, która zajmuje nieco mniej niż połowę powierzchni całego morza. Tutaj głębokość nie przekracza 200 m.
Zbocze kontynentu rozciąga się z północnego zachodu na południowy wschód. Głębokość morza waha się tu od 22 do 3.000 metrów. Na dnie morza znajduje się wiele podwodnych dolin. Niektóre z nich są podwodnymi kanionami i mają strome, ostre zbocza. W południowo-zachodniej i środkowej części Morza Beringa znajduje się strefa głęboka. Zajmuje on znaczną część całego obszaru wodnego (ok. 40% powierzchni całkowitej). Topografia dna jest tu praktycznie monotonna. Zagłębienia i grzbiety znajdujące się w strefie głębokiej są nieznaczne. Najgłębsze części morza znajdują się w pobliżu Wysp Aleuckich.
Morze Beringa leży w trzech strefach klimatycznych
Główna jego część charakteryzuje się klimatem subarktycznym. W skrajnie północnej części morza panuje klimat arktyczny, natomiast południowa część należy do strefy umiarkowanej. Północna część morza charakteryzuje się pewnymi cechami kontynentalnymi. Kontynentalność ta jest tylko słabo zaznaczona na obszarach morskich z dala od brzegu. W południowych częściach morza panuje klimat morski, a więc raczej łagodny. Obserwuje się tu nieznaczne zmiany temperatury zarówno w ciągu dnia, jak i w ciągu roku. W strefie tej dominuje zachmurzenie i obfite opady. Zachodnia część morza jest prawie nie dotknięta przez Pacyfik, ale tutaj wpływ ma obszar kontynentalny. Przylegający do Morza Beringa kontynent azjatycki jest znacznie chłodniejszy niż kontynent amerykański, więc zachodnia strefa Morza Beringa ma niższe temperatury niż strefa wschodnia.
Morze Beringa i jego klimat
W chłodniejszych porach roku za kształtowanie się pogody odpowiada Minimum Aleuckie, Wyż Polarny i Wyż Syberyjski. W tym czasie obserwuje się tu wiatry z wszystkich kierunków. Najczęściej jednak występują wiatry północno-wschodnie, północno-wschodnie i północno-zachodnie. Wiatry południowe i południowo-zachodnie występują tylko w południowo-wschodniej części morza. Na obszarach morskich w pobliżu brzegu, średnia prędkość wiatru wynosi około 6-8 metrów na sekundę. Na obszarach morskich ich prędkość wzrasta do 6-12 m/s.
Północne wiatry wieją znad Oceanu Arktycznego i przynoszą arktyczne powietrze morskie. Z kontynentu azjatyckiego wiatry zachodnie przynoszą zimne, suche masy powietrza kontynentalnego. Na wschodzie wieją kontynentalne wiatry arktyczne z kontynentu amerykańskiego. Nad morzem oddziałują na siebie kontynentalne arktyczne masy powietrza i polarno-morskie masy powietrza. Na ich styku tworzy się front arktyczny. Nad Morzem Beringa nieustannie powstają cyklony, zwiększając siłę wiatrów północnych w części zachodniej i zmniejszając ją w części wschodniej.
